Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
Ήταν κάποτε ένα παιδί, φτωχό, αγιασμένο, είχε καταγωγή από την Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης. Μικρός έφυγε για την Κωνσταντινούπολη να δουλέψει. Δούλευε λοιπόν σε έναν έμπορα κάρβουνων, σκληρό το αφεντικό, το μεροκάματό πενιχρό, το κρύο της Πόλης τσουχτερό, σε ποιον να πει το καημό του, από ποιον να ζητήσει βοήθεια.
Ήταν ρακένδυτος, μόνος. Μια παρηγοριά είχε: τον Χριστό. Για αυτό και τα αποφάσισε να του στείλει γράμμα…
Ναι γράμμα, σε ποια διεύθυνση; Μα φυσικά στον Ουρανό. Η αγνότητα της καρδιάς του σε συνδυασμό με την μεγάλη του πίστη παραμέρισαν την κοσμική λογική και ο φτωχός εκείνος μικρούλης έκανε κάτι που κανείς μας δεν σκέφτηκε, κανείς δεν τόλμησε, αλλά αν όλοι όμως κάναμε, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας.
Γράφει το γράμμα ζητώντας παπουτσάκια και ρούχα. Στο φάκελο γράφει: Προς τον Ουρανό, στον Ιησού Χριστό από τον Αναστάσιο. Και όλος ελπίδα περιμένει την αυγή για να το στείλει.
Την επόμενη η ημέρα ένας καλός άνθρωπος που αγαπούσε τον Αναστάση, προσφέρεται να του μεταφέρει την αλληλογραφία, η αποστολή τού τραβά την προσοχή. Το ανοίγει και το καταβρέχει με δάκρυα. Ευθύς αμέσως το αποφασίζει. Ο Αναστάσης αύριο θα είχε όσα ζήτησε και έτσι έγινε ο καλός αυτός άνθρωπος έδωσε το πακέτο στον μικρό Αναστάση, ο οποίος με μάτια λαμπερά από ευγνωμοσύνη τον ευχαρίστησε, πιστεύοντας πως το πακέτο το έστειλε ο Χριστός…
Ναι έτσι ήταν, το γράμμα δεν έφτασε στον Χριστό, απλούστατα, γιατί ο Ίδιος το οδήγησε στον κατάλληλο άνθρωπο.
Ο Αναστάσης έτσι πορεύτηκε με ταπείνωση και πίστη, συνεχίζοντας να γράφει γράμματα στον Χριστό, αυτήν τη φορά αλλιώτικα. Τα γράμματά του τώρα τα έγραφε το κομποσκοίνι.
Μεγάλωσε ο Αναστάσης, πέρασε πολλές φουρτούνες και τον περίμεναν περισσότερες, για αυτό ο Θεός το οδήγησε εκεί που το έπρεπε, ενδύθηκε το ράσο, άλλαξε όνομα, έγινε Ιερέας του Χρίστου και ονομάστηκε Νεκτάριος. Αυτό θα ήταν το όνομά του, το όνομα με το οποίο έμελλε να περάσει στην αιωνιότητα, έπειτα από πολλές δυσκολίες, συκοφαντίες, αδικίες…
Όμως, καθώς, ο Νεκτάριος προχωρούσε στην πίστη, πάλευε να σπουδάσει, διάβαζε, μελετούσε, προσευχόταν, ο δρόμος τον έφερε στην Αφρική στην Αίγυπτο, συγκεκριμένα στο Κάιρο, όπου ο Θεός τον έχρισε Αρχιερέα του, Μητροπολίτη Πενταπόλεως, ένα αξίωμα που βάλθηκαν πολλοί να ξεριζώσουν.
Στο Κάιρο αγαπήθηκε και διώχθηκε για αυτό και επέστρεψε στην μάνα Ελλάδα, συκοφαντημένος , κυνηγημένος, αδικημένος, αλλά από τον Θεό ευλογημένος.
Του έκλεισαν τις πόρτες, τον προσέβαλαν, τον έβρισαν, τον υποτίμησαν και όσο τον αδικούσαν τόσο εκείνος έγραφε γράμματα στον Χριστό με το κομποσκοίνι του και Εκείνος του απαντούσε δίνοντάς του κουράγιο.
Και να, γίνεται διευθυντής της εκκλησιαστικής Ριζάρειου σχολής.
Στην αρχή τον αντιμετώπισαν με οίκτο, η συγχωρητικότητά του, όμως, τους έκανε να υποκλιθούν μπροστά του.
Η εργατικότητα, η εφευρετικότητά του στην διαχείριση της σχολής και των μαθητών τούς άφηνε όλους έκπληκτους.
Ταυτόχρονα με την ταπείνωση και τις αρετές τού έφερναν τον φθόνο και οι δυσκολίες επανέρχονταν.
Ο αδίκως παυόμενος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Νεκτάριος, αποφασίζει να ιδρύσει και να εγκατασταθεί σε ένα Μοναστήρι στη Νήσο Αίγινα…
Πέτρα πέτρα το έχτισε, το πόνεσε και το αγάπησε, ο ζήλος του έφερε φθόνο, διώχθηκε εκ νέου, συκοφαντημένος σφόδρα, όμως γεμάτος θείο έλεος, έμεινε πιστός και κάθε μέρα κέρδιζε και πιο υψηλή θέση στον παράδεισο.
Ο Θεός τον ήθελε άκαμπτο, ήθελε ακέραιο το μεγαλείο την ψυχής του. Το τέλος ερχόταν, μαζί και η ώρα που θα απολάμβανε όσα στερήθηκε.
Προσβάλλεται από καρκίνο και έπειτα από φρικτούς πόνους, στο Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθηνών στις 8 Νοεμβρίου 1920 αφήνει την τελευταία του πνοή. Ο Θεός ανακουφίζει την ταλαιπωρημένη και γεμάτη αγάπη και συγχώρεση ψυχή του.
Ο μικρός Αναστάσης μας, ο μετέπειτα Αρχιερέας Νεκτάριος, ο πολυγραφότατος μητροπολίτης Πενταπόλεως, ήταν εκ δεξιών Του Κυρίου και αρκετά χρόνια αργότερα ολοκληρώνεται και η θεία πληρωμή του από τον Κύριο. Η Αγιοκατάταξη του είναι γεγονός. Πλέον ο μικρός Αναστάσης… είναι ο Όσιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως ο Θαυματουργός.
Ένας από τους πιο θαυματουργούς, από τους πιο αγαπητούς Αγίους της Εκκλησίας μας.
Ο Άγιος Νεκτάριος, εφάρμοσε στην ζωή του, το Ευαγγέλιο του Χριστού, τοποθετώντας τον Θεό και Βασιλέα Χριστό πρότυπο και οδηγό της ζωής του, υπομένοντας τις πικρίες της ζωής με άκρα συγχωρητικότητα, πραότητα και πίστη.
Ο Άγιος Νεκτάριος δείχνει σε εμάς τον δρόμο, αυτόν τον γλυκόπικρο δρόμο, τον δρόμο του Χριστού, των Αγίων, του Ουρανού.
Ας τον παρακαλέσουμε αδέλφια να μας μάθει και εμάς να στέλνουμε γράμματα στον Θεό με εμπιστοσύνη και πίστη. Να μας μάθει να δεχόμαστε ό,τι ο Θεός προς όφελος της ψυχής μας επιτρέπει αγόγγυστα για να κερδίσουμε την βασιλεία Του.
Την ευχή και τις πρεσβείες του να έχουμε.
